کشورهایی که مقررات قانون اساسی برای دولت، به حالت تعلیق درآمده است.
کشورهایی که با هیچ یک از سیستمهای فوق، مطابقت ندارند. (به عنوان مثال دولت موقت یا موقعیتهای سیاسی نامشخص)
نظام ریاستی یک نظام حکومتی است که نتیجهٔ تفکیک کامل قواست. در رژیمهای ریاستی قوه مجریه در استقلال از پارلمان (قوه مقننه) فعالیت میکند. در این سیستم رئیسجمهور که ریاست قوه مجریه و ریاست کشور را بر عهده دارد برای مدت معینی با رأی مردم انتخاب میشود.
انتخاب رئیسجمهور با رأی مردم به او اعتبار فوقالعاده و قدرت قابل توجهی میبخشد و آزادی عمل و اختیار بیشتر او در انتخاب وزیران و همکاران و سیاستهای کشور را موجب میشود. برخلاف نظامهای پارلمانی که رئیس کشور (پادشاه یا رئیسجمهور) نقش مهمی را برعهده ندارد و قدرت اصلی در دست نخستوزیر و هیئت دولت منتخب پارلمان است.[۱]
از آنجا که تعیین وزیران در این نظام برعهده رئیس کشور است و پارلمان در آن دخالتی ندارد، وزیران در برابر پارلمان مسئولیت سیاسی ندارند و نمایندگان نمیتوانند آنها را استیضاح کرده یا با رأی عدم اعتماد برکنار کنند. در مقابل رئیسجمهور نیز حق پیشنهاد لایحه را ندارد.[۲]
در نظام ریاستی حاکمیت ملی در دو نوبت تجلی پیدا میکند و کارگزاران دو قوه (مجریه و مقننه) در یک سطح از اعتبار و پشتوانه سیاسی و آرای عمومی قرار میگیرند.[۳]
↑Iran combines the forms of a presidential republic, with a president elected by universal suffrage, and a theocracy, with a Supreme Leader who is ultimately responsible for state policy, chosen by the elected Assembly of Experts. Candidates for both the Assembly of Experts and the presidency are vetted by the appointed Guardian Council.