Wiki90: Encyklopedia stylu lat 90. w Internecie
W dzisiejszym świecie Alan Brooke stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum społeczeństwa. Od wpływu na codzienne życie ludzi po wpływ na gospodarkę i politykę, Alan Brooke zdołał przyciągnąć uwagę i wywołać żarliwe debaty w różnych obszarach. Z biegiem czasu jego znaczenie i wpływ wzrastały, co spowodowało rosnące zainteresowanie zrozumieniem jego natury, jego implikacji i możliwych przyszłych konsekwencji. W tym artykule będziemy dalej badać zjawisko Alan Brooke i omawiać jego znaczenie w obecnym kontekście.
gen. Sir Alan Francis Brooke w 1942 | |
marszałek polny | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby | |
Siły zbrojne | |
Stanowiska |
d-ca: 1 Dywizji Pancernej, II Korpusu Brytyjskich Sił Ekspedycyjnych we Francji, szef Imperialnego Sztabu Generalnego, przewod. Komitetu Szefów Sztabów |
Główne wojny i bitwy | |
Późniejsza praca |
Zoological Society of London, Królewskie Towarzystwo Ochrony Ptaków (RSPB), Queen’s University Belfast |
Odznaczenia | |
Alan Francis Brooke (ur. 23 lipca 1883 w Bagnères-de-Bigorre, zm. 17 czerwca 1963 w Hartley Wintney) – brytyjski arystokrata, dowódca wojskowy, marszałek polny British Army, strateg okresu II wojny światowej, szef Imperialnego Sztabu Generalnego (1941–1946), kanclerz Queen’s University Belfast (1949–1963), prezydent Zoological Society of London (1950–1954), wiceprezydent Królewskiego Towarzystwa Ochrony Ptaków, Lord Wielki Konstabl (1953).
Brał udział w I wojnie światowej. W 1940, jako dowódca II korpusu Brytyjskich Sił Ekspedycyjnych we Francji kierował ewakuacją brytyjskiego korpusu ekspedycyjnego i wojsk francuskich z Dunkierki. Odwołany do Londynu przed ewakuacją wojsk brytyjskich z Francji, wkrótce objął stanowisko dowódcy wojsk lądowych stacjonujących w metropolii. W 1941 objął stanowisko szefa Imperialnego Sztabu Generalnego, a w marcu 1942 został przewodniczącym Komitetu Szefów Sztabów.
Jeden z najbliższych doradców premiera Winstona Churchilla. Był zręcznym politykiem, który doskonale sobie radził z amerykańskimi dowódcami, nie potrafił jednak porozumieć się z generałem George Marshallem, do którego czuł antypatię. W składzie delegacji brytyjskiej brał udział w spotkaniach tzw. wielkiej trójki. W 1946 przeszedł w stan spoczynku.
W 1940 otrzymał tytuł szlachecki, w 1944 stopień marszałka polnego, we wrześniu 1945 tytuł barona Alanbrooke of Brookeborough, a następnie tytuł wicehrabiego (viscount). Podczas koronacji królowej Elżbiety II w 1953 piastował urząd Lorda Wielkiego Konstabla.