W tym artykule będziemy odkrywać fascynujący świat Borys Szaposznikow, temat, który przykuł uwagę badaczy, entuzjastów i ciekawskich. Borys Szaposznikow był przedmiotem debaty, badań i podziwu na przestrzeni dziejów, a jego znaczenie w dzisiejszym świecie tylko rośnie. W tym artykule chcemy zagłębić się w różne aspekty składające się na Borys Szaposznikow, od jego powstania po najnowsze zastosowania, aby lepiej zrozumieć jego wpływ na nasze społeczeństwo i świat w ogóle. Dołącz do nas w tej podróży polegającej na odkrywaniu i poznawaniu Borys Szaposznikow.
Brał udział w I wojnie światowej na stanowiskach sztabowych. Od listopada 1917 dowódca 16 Pułku Strzeleckiego. Od grudnia 1917, w stopniu pułkownika, dowodził Kaukaską Dywizją Grenadierów. W 1918 wstąpił jako oficer do Armii Czerwonej. Zajmował różne stanowiska sztabowe w Radach Wojennych i Ministerstwie Obrony Ukrainy. Od sierpnia[potrzebny przypis] 1919 szef oddziału rozpoznania, a od listopada[potrzebny przypis] 1919 szef Zarządu (Oddziału) Operacyjnego Sztabu Rewolucyjnej Rady Wojennej Republiki (RRWR).
Jako szef Zarządu Operacyjnego Sztabu RRWR opracował ośmiostronicowy referat, zawierający ogólne założenia generalnej ofensywy przeciwko Polsce, przekazany Leninowi 27 stycznia 1920 roku.
Po wojnie domowej w latach 1921–1925 I pomocnik szefa Sztabu Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej, wziął udział w konferencji w Lozannie. W latach 1925–1928 był kolejno dowódcą Leningradzkiego i MoskiewskiegoOkręgu Wojskowego. W latach 1928–1931 szef Sztabu ACz, 1931–1932 dowódca Nadwołżańskiego Okręgu Wojskowego, w latach 1932–1935 komendant Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego, w latach 1935–1937 ponownie dowódca Leningradzkiego Okręgu Wojskowego. Od maja 1937 do lipca 1940 szef Sztabu Generalnego ACz i zastępca ministra obrony.
Od sierpnia 1940 do lipca 1941 zastępca ministra obrony. Od lipca 1941 do maja 1942 szef Sztabu Generalnego ACz, a od maja 1942 do czerwca 1943 zastępca ministra obrony ZSRR. W latach 1943–1945 komendant Wyższej Akademii Wojskowej im. Klimenta Woroszyłowa.
Pracował nad wzmocnieniem i unowocześnieniem Armii Czerwonej, a szczególnie jej oficerów działających na szczeblach operacyjnych i strategicznych. Swoją wiedzę bojową przekazał w pracach Konnica (1923), Na Wiśle. Do historii kampanii 1920 r. (1924). Działał w komisjach związanych z tworzeniem regulaminów sił zbrojnych, w których została wyrażona radziecka doktryna wojenna.
W pracy Mózg armii przedstawił charakter przyszłej wojny na bazie I wojny światowej oraz pokazał osobliwości dowodzenia wojną współczesną, pokazał role i funkcje sztabu generalnego jako organu naczelnego dowódcy, a także znaczenie mobilizacji dla rozstrzygnięcia wojny. Książka ta zawsze znajdowała się pod ręką Stalina. W 1933 została wydana praca Warszawska operacja.
BolesławB.PotyrałaBolesławB., HieronimH.SzczegółaHieronimH., Czerwoni marszałkowie. Elita Armii Radzieckiej 1935–1991, Zielona Góra: Wyd. WSP im. Tadeusza Kotarbińskiego, 1997, ISBN 83-86832-23-1, OCLC835148265.brak strony (książka)
BolesławB.PotyrałaBolesławB., WładysławW.SzlufikWładysławW., Who is who? Trzygwiazdkowi generałowie i admirałowie radzieckich sił zbrojnych z lat 1940-1991, Częstochowa: WSP, 2001, ISBN 83-7098-662-5, OCLC831020923.brak strony (książka)
Mała Encyklopedia Wojskowa, t. III, s. 249, Wyd. MON, Warszawa 1971