Wiki90: Encyklopedia stylu lat 90. w Internecie
W tym artykule poruszymy temat Gmach Ministerstwa Komunikacji, który wzbudził duże zainteresowanie w dzisiejszym społeczeństwie. Gmach Ministerstwa Komunikacji to temat, który wpływa na różne obszary życia codziennego, od polityki i ekonomii, po kulturę i edukację. Jest to temat budzący debatę, refleksję i krytykę, który bez wątpienia ma fundamentalne znaczenie dla zrozumienia współczesnej rzeczywistości. W tym artykule będziemy badać różne aspekty Gmach Ministerstwa Komunikacji, analizując jego wpływ, konsekwencje i znaczenie w dzisiejszym świecie. Ponadto przedstawimy różne perspektywy i opinie ekspertów na temat Gmach Ministerstwa Komunikacji, aby zaoferować pełną i wzbogacającą wizję tego tematu, który jest dziś tak aktualny.
nr rej. 758 z 1.07.1965 | |
Budynek ministerstwa zaprojektowany przez Rudolfa Świerczyńskiego | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miejscowość | |
Adres | |
Styl architektoniczny | |
Architekt | |
Rozpoczęcie budowy |
1929 |
Ukończenie budowy |
1931 |
Ważniejsze przebudowy |
1948–1950 (rozbudowa kompleksu proj. Bohdan Pniewski) |
Pierwszy właściciel |
Ministerstwo Robót Publicznych |
Kolejni właściciele | |
Położenie na mapie Warszawy | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego | |
52°13′26″N 21°00′17″E/52,223889 21,004722 |
Gmach Ministerstwa Komunikacji – modernistyczny biurowiec znajdujący się przy ulicy Tytusa Chałubińskiego 4/6 w Warszawie, wzniesiony w latach 1929–1931 według projektu Rudolfa Świerczyńskiego. Rozbudowany według projektu Bohdana Pniewskiego w latach 1948–1950. Siedziba Ministerstwa Infrastruktury.
Projekt wykonał Rudolf Świerczyński dla Ministerstwa Robót Publicznych. Ostatecznie stał się siedzibą Ministerstwa Komunikacji, które przejęło zadania Ministerstwa Robót Publicznych po jego likwidacji.
Budynek sytuowany na rzucie odwróconej litery „T” otrzymał długą fasadę z dziewiętnastoma osiami. Dwukondygnacyjny portyk posiada kwadratowe filary. Elewację wyłożono płytkami z klinkieru oraz czarnym, szlifowanym bazaltem. Budynek posiada częściowo zachowany wystrój wnętrz – między innymi hol frontowy i Salę Konferencyjną. Obiekt jest dziełem architektury z pogranicza funkcjonalizmu i półmodernizmu przy czym zachowuje klasycystyczne proporcje bryły.
W latach 1948–1950 budynek został rozbudowany przez Bohdana Pniewskiego. W 1965 roku został wpisany do rejestru zabytków.
Oprócz ministerstwa, w budynku mieści się także Główna Biblioteka Komunikacyjna.