W dzisiejszym świecie Kozacy piszą list do sułtana stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu dużej liczby osób. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, wpływ na kulturę popularną, czy też znaczenie na polu akademickim, Kozacy piszą list do sułtana wywołał szereg debat i refleksji, które zasługują na szczegółową analizę. W tym artykule naszym celem jest zbadanie różnych aspektów związanych ze Kozacy piszą list do sułtana, od jego początków i ewolucji po możliwe implikacje w przyszłości. Poprzez wyczerpującą i krytyczną analizę będziemy starali się pogłębić naszą wiedzę na temat Kozacy piszą list do sułtana i zrozumieć jego dzisiejsze znaczenie.
Kozacy piszą list do sułtana
Запорожцы
Obraz Ilji Repina ze zbiorów Państwowego Muzeum Rosyjskiego w Sankt Petersburgu
Kozacy piszą list do sułtana lub Zaporożcy piszący list do sułtana (ros.Запорожцы) – obrazolejny rosyjskiego malarza Ilji Riepina. Płótno artysta zaczął malować w 1880, a skończył w 1891. Istnieje także druga, niedokończona wersja obrazu z 1893.
Oryginał pisma nie zachował się do naszych czasów, jednak w latach 70. XIX wieku została odnaleziona kopia pisma sporządzona w XVIII wieku. Kopia została odnaleziona przez etnografa-hobbystę z Dniepru (wtedy Jekaterynosław), który przekazał ją znanemu historykowi Dymitrowi Jawornickiemu (ukr. Дмитро Яворницький). Ten z kolei odczytał kiedyś pismo dla rozweselenia swoich gości, wśród których był Ilja Riepin. Artysta malarz zainteresował się całą historią i w 1880 rozpoczął prace nad obrazem.
Historia powstawania
Od roku 1880 Riepin zajął się tworzeniem szkiców oraz doborem postaci. Wśród pozujących modeli były znane ówcześnie osoby. Do postaci pisarza pozował Dymitr Jawornicki (ten sam, który wcześniej przeczytał artyście pismo Kozaków), a atamanem koszowym Iwanem Sirko został generał-gubernator Kijowa M.I. Dragomirow (ros. М.И. Драгомиров). Przy postaci śmiejącego się kozaka w białej papasze asystował dziennikarz i pisarz Władimir Gilarowski (ros. Владимир Гиляровский). Pierwszy gotowy szkic został ukończony w 1887, i Riepin podarował go Jawornickiemu, który później go sprzedał. Dziś znajduje się w Galerii Tretiakowskiej w Moskwie.
Najważniejszy wariant obrazu został namalowany w 1891. Po pierwszym wystawieniu na widok publiczny autor był krytykowany za to, że obraz nie jest zgodny z prawdą historyczną. Niemniej, po sukcesach na wystawach w Rosji i za granicą (Chicago, Budapeszt, Monachium, Sztokholm) obraz został kupiony w 1892, za 35 tysięcy rubli, przez cara Aleksandra III. Następnie pozostawał on w zbiorach rodziny carskiej do roku 1917, a po rewolucji październikowej znalazł się w zbiorach Muzeum Rosyjskiego w Piotrogrodzie (obecnie Petersburg), gdzie znajduje się do dziś.
W 1889, przed ukończeniem najbardziej znanego wariantu, Riepin rozpoczął pracę nad drugą wersją, której nigdy nie zakończył. Drugie płótno ustępuje rozmiarami pierwszemu i było eksperymentem artysty. Nowa wersję Zaporożców autor starał się namalować, zwracając większą uwagę na fakty historyczne. Otrzymany efekt nie był jednak dla artysty zadowalający i obraz pozostał niedokończony. Jest to tzw. wersja z 1893, przechowywana w muzeum w Charkowie.