Wiki90: Encyklopedia stylu lat 90. w Internecie
W dzisiejszym świecie Lucjusz II stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu wielu różnych osób. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, wpływ na kulturę popularną, czy też znaczenie na polu akademickim, Lucjusz II stał się tematem rozmów i debat we wszystkich obszarach. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Lucjusz II, od jego historii i ewolucji po wpływ na codzienne życie ludzi. Ponadto przeanalizujemy różne perspektywy i opinie na temat Lucjusz II, aby zaoferować globalną i kompletną wizję tego fascynującego tematu.
Gerardo Caccianemici | |
Papież Biskup Rzymu | |
Kraj działania | |
---|---|
Miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Papież | |
Okres sprawowania |
8 marca 1144–15 lutego 1145 |
Kanclerz Świętego Kościoła Rzymskiego | |
Okres sprawowania |
grudzień 1141–12 marca 1144 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Inkardynacja | |
Śluby zakonne |
przed 1123 |
Sakra biskupia |
12 marca 1144 |
Kreacja kardynalska |
10 marca 1123 |
Kościół tytularny | |
Pontyfikat |
8 marca 1144 |
Lucjusz II (łac. Lucius II, właśc. Gerardo Caccianemici; ur. w Bolonii – zm. 15 lutego 1145 w Rzymie) – papież w okresie od 8 lub 12 marca 1144 do 15 lutego 1145.
Gerardo Caccianemici urodził się w Bolonii jako syn Alberto dell'Orso. Następnie został członkiem kongregacji kanoników regularnych San Frediano najpierw w Lukce, a potem na Lateranie. Prawdopodobnie w marcu 1123 został mianowany przez Kaliksta II kardynałem prezbiterem kościoła Santa Croce in Gerusalemme i począwszy od 11 września 1123 pojawia się wśród sygnatariuszy bulli papieskich. W latach 1125-26 i 1127-28 był legatem papieża Honoriusza II w Niemczech. W trakcie pierwszej legacji, wspierał wybór Lotara III na króla Niemiec i asystował przy wyborze Norberta z Xanten na arcybiskupa Magdeburga. W 1128/29 i 1131-33 był gubernatorem Benewentu. Uczestniczył w podwójnej papieskiej elekcji w lutym 1130 i poparł wybór Innocentego II. W następnych latach trzykrotnie służył jako jego legat w Niemczech (1130-31, 1133-34 i 1136). W 1137 był członkiem komisji kardynalskiej badającej legalność wyboru opata Rainaldo z Monte Cassino. W grudniu 1141 został kanclerzem Świętego Kościoła Rzymskiego. W chwili wyboru na papieża był też protoprezbiterem Kolegium Kardynałów.
8 marca 1144 kardynałowie jednogłośnie obrali go na następcę Celestyna II (1143-44). Przyjął imię Lucjusz II. 12 marca 1144 otrzymał sakrę biskupią i został uroczyście koronowany przez archidiakona Gregorio Tarquini.
Lucjusz II odziedziczył po swoich dwóch poprzednikach dwa problemy. Pierwszym z nich byli rzymscy mieszczanie, podburzani przez Arnolda z Brescii, którzy nie uznawali świeckiej władzy papieża. Drugim był konflikt z nominalnym wasalem papiestwa królem Roger II sycylijskim. W rozwiązywaniu obu tych spraw papież nie odniósł sukcesów. W czerwcu 1144 zawarł rozejm z Rogerem II na warunkach przez niego podyktowanych. Z kolei w Rzymie wbrew woli papieża obrano na senatora Giordano Pierleoni, brata antypapieża Anakleta II (1130-1138), a kiedy Lucjusz II zwrócił się o pomoc do króla Niemiec Konrada III, wybuchł otwarty bunt. Według zapisów kronikarskich, Lucjusz II, w trakcie walk o Kapitol, został ranny od uderzenia kamieniem i, wskutek odniesionych ran, zmarł kilka dni później, po 11 miesiącach pontyfikatu.
Na polu wewnątrzkościelnym Lucjusz II wspierał rozwój niedawno utworzonego zakonu premonstratensów, sprowadził benedyktynów z Cluny do klasztoru S. Saba na Awentynie i nadał kościół tytularny S. Croce in Gerusalemme kanonikom regularnym kongregacji San Frediano. Mianował 12 kardynałów na dwóch konsystorzach. Przyjął Portugalię jako lenno Stolicy Piotrowej, a także potwierdził prymat Toledo nad nią.