Malý Chingan
Kleines Hinggan-Gebirge
Lesser Khingan
Pequeño Jingán
Petit Khingan
Monti Xiao Hinggan
Kleine Hinggan
Lilla Hinggan
Küçük Hingan
Wiki90
Wiki90: Encyklopedia stylu lat 90. w Internecie
|
|
|
|
Mały Chingan
Obecnie Mały Chingan stał się tematem ogólnego zainteresowania wielu ludzi na całym świecie. Wraz z rozwojem technologii i globalizacją Mały Chingan przejął kluczową rolę w naszym codziennym życiu. Niezależnie od tego, czy mówimy o Mały Chingan na poziomie osobistym, zawodowym czy społecznym, jego wpływ jest niezaprzeczalny. W tym artykule dokładnie zbadamy temat Mały Chingan i jego dzisiejsze znaczenie. Od jego początków po ewolucję we współczesnym społeczeństwie, przeanalizujemy różne aspekty, które sprawiają, że Mały Chingan jest tematem o żywotnym znaczeniu i zainteresowaniu wszystkich.
| |
| Kontynent |
Azja |
|---|---|
| Państwo | |
| Najwyższy szczyt |
Pingding Shan |
| Długość |
600 km |
| Sąsiednie pasma | |
Położenie na mapie Chin  | |
| 48°47′30″N 127°12′30″E/48,791667 127,208333 | |
Mały Chingan (chiń. 小兴安岭 pinyin Xiǎo Xīng’ān Lǐng; ros.: Малый Хинган) – góry w północno-wschodnich Chinach i częściowo w Rosji, oddzielające Nizinę Mandżurską od doliny środkowego Amuru. Rozciągają się na długości ok. 600 km. Najwyższym szczytem jest Pingding Shan (1429 m n.p.m.). Połączone z Wielkim Chinganem poprzez pasmo Yilehuli Shan.
Są to stare góry, zbudowane ze skał krystalicznych, z występującymi jednak miejscami śladami działalności wulkanicznej. Wypiętrzone i sfałdowane w orogenezie hercyńskiej, wypiętrzone blokowo w okresie ruchów jenszańskich (mezozoik).
Mały Chingan jest na ogół silnie zalesiony. Góry pokrywają lasy zwane "tajgą ussuryjską". Są to lasy mieszane, odznaczające się dużym bogactwem gatunków (sosna koreańska, dąb mongolski, orzech mandżurski i inne) i bardzo silnie rozwiniętym podszyciem. Występowanie roślin zbliżonych do lian powoduje trudną dostępność tych lasów. Tajga tej części Mandżurii należy do najważniejszych obszarów leśnych w Chinach.
We wschodniej części eksploatowane są złoża węgla kamiennego; największym ośrodkiem wydobywczym w regionie jest miasto Hegang. Na północy, w górskich rzekach, prowadzi się wydobycie złota aluwialnego.
Po stronie rosyjskiej, na zboczach gór, znajduje się Rezerwat Chingański.
Przypisy
- ↑ Edward Kajdański: Chiny. Leksykon. Warszawa: Książka i Wiedza, 2005, s. 301. ISBN 83-05-13407-5.
- ↑ Xiao Hinggan Range, Encyclopædia Britannica (ang.).
- ↑ a b Andrzej Halimarski, Andrzej Maryański: Chiny. s. 190.
- ↑ Chingan, Mały. WIEM - darmowa encyklopedia. . .
- ↑ Andrzej Halimarski, Andrzej Maryański: Chiny. s. 80.
- ↑ Andrzej Halimarski, Andrzej Maryański: Chiny. s. 199-200.
- ↑ Природа Хинганского заповедника , khingan.ru .
Bibliografia
- Andrzej Maryański, Andrzej Halimarski, Marek Maryański, Chiny, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1980, ISBN 83-01-00952-7, OCLC 830954350.