Wiki90: Encyklopedia stylu lat 90. w Internecie
W dzisiejszym świecie Władysław Rubin stał się tematem ogólnego zainteresowania wielu ludzi. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie historyczne, polityczne, naukowe czy kulturowe, Władysław Rubin przyciągnął uwagę szerokiego grona odbiorców. Aby lepiej zrozumieć jego znaczenie i implikacje, konieczne jest zagłębienie się w szczegółową analizę Władysław Rubin. W tym artykule zbadamy różne aspekty, które sprawiają, że Władysław Rubin jest tematem zainteresowania, a także jego wpływ na różne obszary społeczeństwa. Poprzez wyczerpującą analizę postaramy się rzucić światło na najbardziej istotne i kontrowersyjne aspekty Władysław Rubin, umożliwiając czytelnikowi pogłębienie zrozumienia i refleksji na ten temat.
Kardynał prezbiter | |||
| |||
Kraj działania | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
20 września 1917 | ||
Data i miejsce śmierci |
28 listopada 1990 | ||
Prefekt Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich | |||
Okres sprawowania |
1980–1985 | ||
Sekretarz Synodu Biskupów | |||
Okres sprawowania |
1967–1979 | ||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Prezbiterat |
30 czerwca 1946 | ||
Nominacja biskupia |
17 listopada 1964 | ||
Sakra biskupia |
29 listopada 1964 | ||
Kreacja kardynalska |
30 czerwca 1979 | ||
Kościół tytularny | |||
Odznaczenia | |||
Data konsekracji |
29 listopada 1964 | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Konsekrator | |||||||
Współkonsekratorzy | |||||||
|
Władysław Rubin (ur. 20 września 1917 w Tokach, zm. 28 listopada 1990 w Rzymie) – polski duchowny rzymskokatolicki, wysoki urzędnik Kurii Rzymskiej, biskup pomocniczy gnieźnieński w latach 1964–1979, sekretarz Synodu Biskupów w latach 1967–1979, prefekt Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich w latach 1980–1985, kardynał od 1979. Kawaler Orderu Orła Białego.
Był bratem oficera Jana Kazimierza Rubina. Kształcił się w I Państwowym Gimnazjum im. Wincentego Pola w Tarnopolu, w którym w roku szkolnym 1928/1929 uzyskał Państwową Odznakę Sportową III klasy I stopnia, a w 1935 zdał egzamin dojrzałości. Następnie wstąpił do seminarium duchownego we Lwowie. Przerwał jednak naukę w seminarium i wstąpił do Szkoły Podchorążych w Tarnopolu. Następnie studiował teologię na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie.
Po wybuchu II wojny światowej uczestniczył w kampanii wrześniowej, po czym próbował przedostać się do Rumunii, jednak został zatrzymany przez Sowietów na granicy z Węgrami i uwięziony. Był przerzucany z więzienia do więzienia, w końcu zesłany do Archangielska i przydzielony do ciężkiej pracy przy karczowaniu lasu. Po powstaniu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR wstąpił w ich szeregi.
Po opuszczeniu ZSRR został skierowany do Bejrutu, gdzie w latach 1943–1946 studiował teologię na Uniwersytecie Świętego Józefa. 30 czerwca 1946 w Bejrucie został wyświęcony na prezbitera przez arcybiskupa Rémy'ego-Louisa Leprêtre, delegata apostolskiego w Syrii, i został duszpasterzem uchodźców polskich, a szczególnie młodzieży i studentów. Następnie udał się na studia do Rzymu (1949–1952). Uzyskał doktorat z prawa na Uniwersytecie Gregoriańskim. Ukończył też Studia Rotalne. W 1953 został mianowany przez Kongregację Konsystorialną duszpasterzem Polaków. Następnie objął stanowisko rektora Kolegium Polskiego w Rzymie. Pełnił tę funkcję w latach 1959–1964.
W listopadzie 1964 papież Paweł VI prekonizował go biskupem pomocniczym archidiecezji gnieźnieńskiej i biskupem tytularnym Serty. 29 listopada 1964 otrzymał sakrę biskupią z rąk kardynała Stefana Wyszyńskiego, arcybiskupa Karola Wojtyły i biskupa Stefana Bareły. Po śmierci biskupa Józefa Gawliny został delegatem prymasa Polski Stefana Wyszyńskiego do opieki nad emigracją i uchodźstwem polskim (1964–1980). Objął stanowisko rektora kościoła i hospicjum św. Stanisława w Rzymie.
Brał udział w III i IV sesji soboru watykańskiego II. W latach 1967–1979 był sekretarzem generalnym Synodu Biskupów. W latach 1967–1977 kierował pracami pięciu zgromadzeń ogólnych i dwóch nadzwyczajnych.
30 czerwca 1979 papież Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej. W latach 1980–1985 pełnił funkcję prefekta Kongregacji dla Kościołów Wschodnich. Wielokrotnie w swoich wystąpieniach i opracowaniach poruszał tematykę związaną z kultem Miłosierdzia Bożego.
Zmarł po ciężkiej chorobie w Rzymie, pochowany w krypcie prokatedry w Lubaczowie.
Dekretem prezydenta RP na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego z 10 października 1990 został odznaczony Orderem Orła Białego.
16 marca 1976 został uhonorowany francuskim Orderem Narodowym Legii Honorowej.
17 grudnia 1970 został odznaczony srebrną odznaką honorową Koła Lwowian i udekorowany nią podczas swojego pobytu w Londynie 7 marca 1971.