Wielkie Bombardowanie – okres w początkowej historii Układu Słonecznego, tuż po uformowaniu się planet, około 3,8 do 4,1 miliarda lat temu, podczas którego powstała większość kraterów uderzeniowych na Księżycu. Z tego okresu pochodzi około 1700 kraterów księżycowych o średnicach powyżej 20 km. Uważa się, że procesu tego doświadczyły wszystkie ciała wewnętrznej części Układu Słonecznego.

Dowody pochodzą głównie z datowania próbek księżycowego gruntu, które wskazują, że większość skał wypełniających kratery krystalizowała się w bardzo wąskim odstępie czasu.

Przyczyna wystąpienia Wielkiego Bombardowania nie jest znana. Być może doszło do zmian orbit dużych planet lub zaszło nieznane zjawisko w odległych rejonach Układu Słonecznego. W rezultacie duża liczba planetoid bądź obiektów pasa Kuipera została skierowana w stronę planet wewnętrznych. Szczególnie silnie bombardowany był Merkury.

Bibliografia

• PaulP. Murdin PaulP., Tajemnice Wszechświata. Jak odkrywaliśmy kosmos, Warszawa: Albatros, 2010, s. 120–121, ISBN 978-83-7659-067-7 .

Linki zewnętrzne

• Ker Than: New Insight into Earth’s Early Bombardment. Space.com . 2006-04-17. . (ang.).
• Barbara A. Cohen: Lunar Meteorites and the Lunar Cataclysm. Planetary Science Research Discoveries (PSRD) . 2001-01-24. . (ang.).
• Robert Roy Britt: Evidence for Ancient Bombardment of Earth. Space.com . 2002-07-24. . . (ang.).