Wiki90: Encyklopedia stylu lat 90. w Internecie
W tym artykule temat Wodorotlenki zostanie omówiony z szerokiej i szczegółowej perspektywy, aby zapewnić czytelnikom pełną i wzbogacającą wizję tej kwestii. W drodze kompleksowej i rygorystycznej analizy zbadane zostaną różne aspekty i podejścia związane z Wodorotlenki w celu dostarczenia odpowiednich i aktualnych informacji. Zbadane zostaną również różne implikacje i konsekwencje, jakie Wodorotlenki może mieć w różnych kontekstach, a także możliwe rozwiązania lub zalecenia dotyczące skutecznego rozwiązania tego problemu. Z krytycznej i refleksyjnej perspektywy, ten artykuł ma na celu zaoferowanie czytelnikowi solidnej i dobrze uzasadnionej wiedzy na temat Wodorotlenki, promując w ten sposób większe zrozumienie i świadomość na jego temat.
Wodorotlenki – związki chemiczne zawierające stabilny kation oraz anion wodorotlenowy OH−. Wodorotlenki mogą tworzyć zarówno kationy metali („M”) o różnej wartościowości (od I do IV), kation amonowy NH+4, jak również kationy organiczne, najczęściej czwartorzędowe związki amoniowe, np. wodorotlenek tetrametyloamoniowy (CH3)4N+OH−. Wzór ogólny wodorotlenków ma postać M(OH)x (gdzie x to liczba anionów wodorotlenkowych = wartościowości kationu). Wodorotlenki są związkami jonowymi tzn. pomiędzy kationem i anionem występuje oddziaływanie typu jon–jon.
Ze względu na właściwości kwasowo-zasadowe wodorotlenki mogą mieć charakter zasadowy lub amfoteryczny.
Charakter kwasowo-zasadowy wodorotlenków jest zależny od charakteru i energii wiązania M–O (metal–tlen). Jeżeli metal ma niską elektroujemność (litowce, berylowce) to wiązanie określa się jako jonowe, wodorotlenek ma charakter zasadowy i w pełni dysocjuje na jony OH−. Jeżeli wiązanie ma charakter kowalencyjny wodorotlenek może mieć właściwości amfoteryczne z przewagą zasadowych (np. Zn(OH)2), a nawet kwasowych (np. Ti(OH)4).