Letnice
Pinse
Pfingsten
Pentecost
Pentecostés
Helluntai
Pentecôte
Pünkösd
Pentecoste
Pinksteren
Pentecostes
Rusalii
Pingst
Hamsin Yortusu
Wiki90
Wiki90: Encyklopedia stylu lat 90. w Internecie
|
|
|
|
Zesłanie Ducha Świętego
Dzisiaj chcemy poruszyć temat Zesłanie Ducha Świętego, gdyż jest to temat, który wzbudził duże zainteresowanie współczesnego społeczeństwa. Zesłanie Ducha Świętego to temat obecny na przestrzeni dziejów, będący przedmiotem analiz i debat w wielu obszarach. W tym artykule proponujemy dogłębne zbadanie różnych wymiarów Zesłanie Ducha Świętego, aby zapewnić naszym czytelnikom kompleksową i wzbogacającą wizję tego tematu. Od jego początków po dzisiejsze znaczenie, w tym jego implikacje w różnych aspektach życia codziennego, naszym celem jest zaoferowanie szerokiej i kompletnej perspektywy, która pozwala nam lepiej zrozumieć znaczenie i wpływ Zesłanie Ducha Świętego na nasze społeczeństwo.
 Duccio, Zesłanie Ducha Świętego (fragment retabulum Maestà), 1308-1311 | |
| Dzień |
W 49. dzień od dnia Zmartwychwstania Chrystusa |
|---|---|
| w 2023 |
28 maja (zachód) |
| w 2024 |
19 maja (zachód) |
| w 2025 |
8 czerwca (zachód) |
| Typ święta | |
| Religie | |
| Symbole |
gołębica, płomienie |
| Inne nazwy |
Pięćdziesiątnica, |
| Podobne święta | |
Zesłanie Ducha Świętego (gr. πεντηκοστή , pentekostē , łac. Pentecoste), Pięćdziesiątnica, potocznie Zielone Święta lub Zielone Świątki (lokalnie także Czerwona Pascha) – według Dziejów Apostolskich wydarzenie, które miało miejsce w pierwsze po zmartwychwstaniu Jezusa Święto Tygodni. Na zebranych w wieczerniku apostołów i Marię z Nazaretu zstąpił Duch Święty. Apostołowie zaczęli przemawiać w wielu językach (ksenolalia) oraz otrzymali inne dary duchowe – charyzmaty (Dz 2,1−11). Wydarzenie to zostało zapowiedziane przez Jezusa przed jego Wniebowstąpieniem. Uroczystość Zesłania Ducha Świętego należy − obok uroczystości Narodzenia i Zmartwychwstania Pańskiego − do najważniejszych świąt w chrześcijańskim cyklu rocznym. W Kościele katolickim uroczystość kończy okres wielkanocny.
Historia Pięćdziesiątnicy
Pierwowzorem chrześcijańskiego świętowania pięćdziesięciodniowego okresu po Niedzieli Wielkanocnej było Święto Tygodni (Szawuot), jedno z trzech świąt pielgrzymich judaizmu, oraz „liczenie omeru” − tradycyjne, publiczne odliczanie przez kantora w synagodze kolejnych 49 dni od drugiego dnia Pesach, czyli 16 nisan, do święta Szawuot. Nazwa Szawuot (hebr. שבועות = Tygodnie) była wywodzona z zaleceń Księgi Wyjścia (Wj 34,22) i Księgi Powtórzonego Prawa (Pp 16, 9−10), które określały, że święto to wypada w 7 tygodni po rozpoczęciu Pesach. Używana w Nowym Testamencie grecka nazwa święta pentēkostēs oznacza „pięćdziesiąt” − po polsku „Pięćdziesiątnica”. W opisach biblijnych święto miało charakter rolniczy, określało dzień początku zbiorów pszenicy. Rozpoczęcie żniw w Palestynie wyznaczało święto Pesach i rozpoczynano je wówczas od zbioru jęczmienia. Żniwa trwały siedem tygodni i były okresem radości (por. Jr 24; Iz 2), a kończyły się zbiorem najpóźniej dojrzewającego zboża (pszenicy) w Szawuot.
Według Dziejów Apostolskich (Dz 2,1−11) to właśnie w dniu pierwszego po zmartwychwstaniu Jezusa Święta Namiotów na zebranych w wieczerniku apostołów i Marię z Nazaretu zstąpił Duch Święty. Kościół pierwotny obchodził uroczyście cały pięćdziesięciodniowy okres między Niedzielą Wielkanocną (Paschą), a pięćdziesiątym dniem po niej. „Ogólne normy roku liturgicznego i kalendarza” Kościoła katolickiego nawiązują do Listu świątecznego Atanazego Wielkiego, i wyjaśniają:
Pięćdziesiąt dni od Niedzieli Zmartwychwstania do Niedzieli Zesłania Ducha Świętego obchodzi się z wielką radością jako jeden dzień świąteczny, co więcej, jako „wielką niedzielę”. Głównie w te dni śpiewa się Alleluja.
Egeria, która podróżowała po Palestynie w 393, relacjonowała, że Kościół w Jerozolimie świętował w całym okresie wielkanocnym, zaś w dzień Pięćdziesiątnicy uroczystości liturgiczne rozpoczynały się wczesnym rankiem i kończyły dopiero koło północy.
Według Ruperta Bergera, profesora nauk liturgicznych i teologii pastoralnej, pięćdziesięciodniowy okres po Wielkanocy obejmuje liczne niezwykle elementy: wskrzeszenie, historę Wyjścia, intronizację Jezusa po prawicy Boga, zesłanie Ducha Świętego, oraz zapowiedź paruzji, ale zamyka je klamrą dzień pięćdziesiąty, który pozwala wiernym dostrzec wszytkie stopnie procesu wywyższenia Jezusa w tym jednym dniu kończącym okres wielkanocny.
Znaczenie teologiczne
Zesłanie Ducha Świętego uważa się za początek Kościoła. Bóg został objawiony w Starym Testamencie, Syn nauczał osobiście na Ziemi, a jego służbę ukoronowało Zesłanie Ducha Świętego, którego obiecał.
Przy interpretacji Biblii zesłanie Ducha Świętego, gdy apostołowie zaczęli przemawiać różnymi językami, zestawiane jest z pomieszaniem języków przy budowie wieży Babel. W chwili Zesłania ludzkość zdołała symbolicznie przełamać wszelkie bariery i na nowo zjednoczyć się w Duchu Świętym. Podobną myśl wyraża Paweł z Tarsu, pisząc: „nie ma już Greka ani Żyda”.
Ramy czasowe i nazwy święta
Dzień zesłania Ducha Świętego, zwany Pięćdziesiątnicą (pentēkostēs), potocznie Zielonymi Świętami lub Zielonymi Świątkami, jest w chrześcijaństwie świętem ruchomym i przypada 49 dni (7 tygodni) od Niedzieli Zmartwychwstania Pańskiego, a więc przypada również w niedzielę. Stąd zapis w księgach liturgicznych „Niedziela Zesłania Ducha Świętego”. Uroczystość Zesłania Ducha Świętego kończy w Kościele katolickim okres wielkanocny.
W niektórych regionach Polski, gdzie Wielkanoc nazywana jest Białą Paschą święto Zesłania Ducha Świętego nazywane jest Czerwoną Paschą. Prawdopodobnym wyjaśnieniem jest fakt, że dopiero po opisywanej w Dziejach Apostolskich Pięćdziesiątnicy apostołowie byli gotowi by poprzez męczeństwo świadczyć o swojej wierze. Nazwa Zielone Święta nawiązuje do okresu, w którym jest obchodzone. Wiosną do życia budzi się przyroda i w otoczeniu dominuje zieleń.
Symbole
Duch Święty jest symbolicznie przedstawiany jako gołębica lub pod postacią ognistych języków (taki obraz przedstawia opis z Dziejów Apostolskich).
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b c Kunzler 1999 ↓, s. 659.
- ↑ Kunzler 1999 ↓, s. 426.
- ↑ Rafał Żebrowski: Omeru liczenie. Polski słownik judaistyczny . Żydowski Instytut Historyczny. . . (pol.).
- ↑ a b Komentarz żydowski do Nowego Testamentu. David H. Stern (przekład Nowego Testamentu i komentarz). Warszawa: Oficyna Wydawnicza "Vocatio", 2017, s. 358−359, seria: Prymasowska Seria Biblijna. ISBN 978-83-7829-201-2.
- ↑ Magdalena Bendowska, Zofia Borzymińska: Szawuot. Polski słownik judaistyczny . Żydowski Instytut Historyczny. . (pol.).
- ↑ Emil G. Hirsch: The Jewish Encyclopedia >> PENTECOST ("fiftieth"). The Kopelman Foundation, 1906.
- ↑ a b Komisja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów: Ogólne normy roku liturgicznego i kalendarza. W: Mszał Rzymski dla diecezji polskich. Poznań: Pallottinum, 1986. ISBN 978-83-7014-627-6.
- ↑ Atanazy Wielki: Epistulae Festales (Listy paschalne). 1856–1866, seria: Patrologia Graeca 26, 1366.
- ↑ Eteria: Pielgrzymka do miejsc świętych ; tł. Władysław Szołdrski. Warszawa: Akademia Teologii Katolickiej, 1970, seria: Pisma Starochrześcijańskich Pisarzy ; t. 6.
- ↑ Rupert Berger. Ostern und Weihnachter. Zum Grundgefuge des Kirchenjahre. „Arthizrfitr Liturgielaissensthat”. 8 (17), s. 4, 1963. (niem.).
- ↑ Jan Paweł II. DOMINUM ET VIVIFICANTEM. O Duchu Swietym w zyciu Kosciola i swiata. „Encyklika”, 1986. (pol.).
- ↑ a b c d KAI / slo: Uroczystość Zesłania Ducha Świętego. deon.pl, 2012. . (pol.).
Bibliografia
- Michael Kunzler: Liturgia Kościoła. Poznań: Pallottinum, 1999, seria: Podręczniki Teologii Katolickiej tom 10. ISBN 83-7014-349-0.
