W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna, badając jego różne aspekty, wpływ na pole _var2 oraz różne opinie i stanowiska istniejące wokół tego tematu. Od swoich początków do dzisiejszej obecności Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna wzbudzał zainteresowanie i debatę zarówno wśród ekspertów, jak i entuzjastów. Poprzez dogłębną i rygorystyczną analizę będziemy starali się rzucić światło na kluczowe aspekty Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna, badając jego wpływ na _var3 i jego potencjał do przekształcenia przyszłości _var4. Artykuł ten ma również na celu przedstawienie czytelnikowi pełnego i zrównoważonego spojrzenia na Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna, oferując wielowymiarową perspektywę, która zachęca do refleksji i otwartego dialogu.
Ten artykuł dotyczy organizacji międzynarodowej. Zobacz też: format pliku *.iso.
Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna
International Organization for Standardization Organisation internationale de normalisation
„ISO” jest oficjalną nazwą, a nie skrótowcem. Skrótowce pełnej nazwy w językach oficjalnych są różne (po angielsku IOS od International Organization for Standardization, po francusku „OIN” od Organisation Internationale de Normalisation), więc łatwa do wymówienia krótka nazwa zyskała akceptację delegatów konferencji założycielskiej. Późniejsze wywodzenie nazwy od greckiego słowa isos znaczącego „równy” to etymologia ludowa, choć ostatecznie znalazła ona odbicie na oficjalnej stronie ISO.
Historia powstania ISO
Organizacja została założona w 1946 roku w Londynie. Na konferencji zwołanej przez BSI, która miała miejsca w dniach 14–27 października, połączyły się dwie organizacje:
Międzynarodowa Federacja Narodowych Stowarzyszeń Normalizacyjnych (International Federation of the National Standardizing Associations, ISA) założona w 1926 w Nowym Jorku, zarządzana ze Szwajcarii, działająca do 1942 jako porozumienie najważniejszych na świecie organizacji standaryzacyjnych – amerykańskiej ANSI, niemieckiej DIN, francuskiej AFNOR i brytyjskiej BSI. W praktyce ISA działała głównie w Europie w krajach używających systemu metrycznego.
Komitet Koordynacyjny Narodów Zjednoczonych do spraw Standardów (United Nations Standards Coordinating Committee, UNSCC), założony w 1944 przez Stany Zjednoczone, Wielką Brytanię i Kanadę, w którego skład wchodziły byłe kolonie brytyjskie i niektóre państwa europejskie wyzwolone w toku II wojny światowej, zarządzany z londyńskiego biura IEC. W praktyce UNSCC reprezentował kraje używające miar anglosaskich.
W konferencji brało udział 65 delegatów reprezentujących 25 różnych krajów. Obrady miały burzliwy przebieg.
Pierwszym problemem była nazwa nowej organizacji. Delegaci UNSCC proponowali przyjęcie wcześniej przez nich uzgodnionej nazwy „International Standards Coordinating Association” (Stowarzyszenie Koordynacji Międzynarodowych Standardów”), delegaci ISA uważali, że „coordinating” ogranicza zakres działalności przyszłej organizacji. W końcu przyjęto krótką nazwę ISO, wywodzoną od skrótów proponowanych pełnych nazw.
Pracę nad kolejnymi problemami rozdzielono na podkomitety, co ograniczyło spory. Żywą dyskusję wywołało jeszcze kilka problemów, m.in. statut, oficjalne języki, wielkość składek i siedziba organizacji. Uzgodniono, że ISO będzie miała zgromadzenie ogólne i radę, prezesa, wiceprezesa i skarbnika. Następnie przyjęto język angielski i francuski jako oficjalne, po czym uwzględniono naciski delegatów ZSRR, którzy obiecali dokonywać tłumaczenia i rozprowadzania przetłumaczonej dokumentacji we własnym zakresie i na takich warunkach dopuszczono język rosyjski na równi z dwoma oficjalnymi. Składki uzależniono od liczby ludności oraz potęgi handlowej i gospodarczej kraju. Siedzibę w Genewie wybrano drogą losowania.
Komitet UNSCC zgodził się, aby zaprzestać działania, kiedy ISO zacznie funkcjonować, zaś federacja ISA uznała, że faktycznie zaprzestała działania w 1942 r. i powinna rozwiązać się natychmiast.
Działalność
ISO oficjalnie rozpoczęła działalność 23 lutego 1947 r. Wśród członków założycieli jest Polski Komitet Normalizacyjny.
ISO jest organizacją pozarządową, jej członkowie nie są delegowani przez rządy, pomimo że niektóre organizacje członkowskie znajdują się w strukturach rządowych. Stawia to organizację na szczególnej pozycji pomiędzy sektorami państwowym a prywatnym, szczególnie wobec stowarzyszeń przemysłowych. Każdy kraj reprezentuje z zasady tylko jedna organizacja.
Prace organizacji koordynuje Sekretariat Generalny z siedzibą w Genewie (Szwajcaria). Decyzje strategiczne podejmuje Zgromadzenie Ogólne na corocznych spotkaniach. Trzy razy w roku zbiera się Rada ISO.
Struktura ISO jest wzorowana na strukturze ANSI i DIN. Składa się na nią kilkaset komitetów technicznych i grup roboczych zajmujących się dyskusjami technicznymi oraz Komitet Główny, w którym po jednym głosie mają członkowskie kraje.
Projekty zmian lub projekty nowych norm zwane draftami może składać każda organizacja członkowska. Następnie projekty są dyskutowane w grupach roboczych, w których po uzyskaniu ogólnego konsensusu „draft” zamienia się w „project”, który może uzyskać status oficjalnej normy po tym jak 3/4 członków komitetu głównego zaopiniuje go pozytywnie.
Działalność ISO finansowana jest ze składek członkowskich ustanawianych proporcjonalnie do produktu krajowego brutto. Dodatkowe dochody przynosi sprzedaż norm. ISO wydaje również podręczniki, poradniki, kompendia, oraz periodyki informujące o bieżących i planowanych pracach organizacji.
Respektowanie norm ISO jest dobrowolne. Jako organizacja pozarządowa ISO nie może narzucać, wymuszać ich stosowania. Autorytet organizacji wynika z międzynarodowej reprezentacji, sposobu ustanawiania norm (na zasadzie konsensusu) oraz zrozumienia wpływu normalizacji na ekonomikę.
Członkowie
Członkowie ISO są podzieleni na trzy kategorie według możliwości uczestnictwa w procesie standaryzacji. Prawo głosu mają tylko członkowie kategorii member body (członek rzeczywisty) zaś członkowie kategorii correspondent member (członek korespondent) i subscriber member (członek wspierający) mają status obserwatorów.
Obecnie (Kwiecien 2024 r.) ISO zrzesza 170 członków: 127 członków rzeczywistych, 39 członków korespondentów i 4 członków wspierających.
Normy ISO
ISO ustanawia normy we wszystkich dziedzinach naszego codziennego życia. Od chwili powstania do chwili obecnej (maj 2021 r.) ISO opublikowała ponad 23 800 norm.
Przykładowe normy ISO
ISO 1 – 9999
ISO 1 - norma ustalająca temperaturę odniesienia 20 °C dla systemu GPS (projektowanie, wytwarzanie, pomiar)